Kilka lat temu spotykałam się z pewnym chłopakiem. Obecnie, z całą pewnością mogłabym go nazwać psychopatą. Znęcał się nade mną psychicznie i cieszył z tego, że doprowadzał do łez ("bo jak płaczesz, to znaczy, że ci zależy"). Długo zbierałam się na rozstanie, chociaż był jak trujący bluszcz, który raz po raz wyciągał po mnie swoje gałązki. Wcześniejsze rozstania kończyły się powrotami, obecnie sama nie rozumiem, dlaczego. Gdy rozstawaliśmy się po raz ostatni postanowiliśmy, że przestajemy dla siebie istnieć. Potraktowałam go tak,jakby... umarł. Tylko w ten sposób mogłam się uwolnić i odzyskać spokój, chociaż część "żałoby" nadal gnieździ się gdzieś w mojej głowie.
I, niestety, raz spotkałam go ponownie. Idąc na studia ulicą, zobaczyłam go po drugiej stronie. Poczułam się tak, jakbym zamarzła, a cały świat wokół się zatrzymał. To było połączenie strachu, mdłości i niedowierzania. I, niestety on zobaczył mnie. To była bardzo długa, niezręczna chwila. Po prostu staliśmy jak dwoje idiotów na środku ulicy i patrzyliśmy się na siebie. Próbowałam coś powiedzieć, nawet otworzyłam usta, ale tylko po to by zaraz je zamknąć. Gdy ta chwila oszołomienia minęła, to po prostu... uciekłam. Zachowałam się jak bohaterka głupiej komedii romantycznej, ale doznałam takiego zaćmienia umysłu, że nie potrafiłam zrobić nic innego. W każdym bądź razie dalej dla siebie nie istniejemy i, na szczęście, nigdy więcej się nie spotkaliśmy,

Kilka lat temu spotykałam się z pewnym chłopakiem. Obecnie, z całą pewnością mogłabym go nazwać psychopatą. Znęcał się nade mną psychicznie i cieszył z tego, że doprowadzał do łez ("bo jak płaczesz, to znaczy, że ci zależy"). Długo zbierałam się na rozstanie, chociaż był jak trujący bluszcz, który raz po raz wyciągał po mnie swoje gałązki. Wcześniejsze rozstania kończyły...

Miałam kiedyś taką koleżankę, ale już jej nie mam...
Choć może koleżanka to za dużo powiedziane. Przyjaźniłam się z tą dziewczyną w liceum. Ona pochodziła z patologicznej rodziny. Obie byłyśmy na początku tzw. bratnimi duszami. Lubiliśmy tą samą muzykę, te same książki, wystarczyło spojrzenie, a już wiedziałyśmy o co chodzi drugiej. Niestety po jakimś czasie ona wpadła w złe towarzystwo. Zaczęło się picie alkoholu, kupowanie papierosów, opuszczanie lekcji, bunt na wszystkich wokół. Także na mnie, choć chciałam jej pomóc, pokazać, że warto zdać maturę, mieć plany, przestać zapatrywać się w to złe towarzystwo, które wystawało pod monopolowym... Niestety odtrąciła mnie, zbuntowała innych, że jestem "głupią outsiderką", nie warto do mnie zagadywać - i na zakończenie liceum nie powiedziałyśmy sobie nawet cześć... Przykro mi teraz, gdy przypomnę sobie jak pakowałam jej kanapki do szkoły, bo zawsze ich zapominała, albo jak dawałam odpisać zadanie domowe - co nie zostało docenione. Pod koniec czułam ulgę, gdy nie znosiłam już jej fochów, humorków i dokuczania mi.

Miałam kiedyś taką koleżankę, ale już jej nie mam...
Choć może koleżanka to za dużo powiedziane. Przyjaźniłam się z tą dziewczyną w liceum. Ona pochodziła z patologicznej rodziny. Obie byłyśmy na początku tzw. bratnimi duszami. Lubiliśmy tą samą muzykę, te same książki, wystarczyło spojrzenie, a już wiedziałyśmy o co chodzi drugiej. Niestety po jakimś czasie ona wpadła w...

Taką sytuację przeżyłam całkiem niedawno...
Jadąc do rodziny na święta zauważyłam ,że kończy mi się gaz w samochodzie. postanowiłam zajechać na stację. Z racji tego, że zawsze tankuje mój narzeczony którego tym razem ze mną nie było, weszłam do środka stacji by poprosić kogoś z obsługi. "Marcin mógłbyś pomóc Pani"- krzyknął kasjer do kolegi który był na zapleczu. ....Ku mojemu zdziwieniu z biura wyszedł mój były, którego zobaczyłam pierwszy raz po niezbyt zgodnym rozstaniu. Bez wahania odpowiedział kasjerowi " Nie jestem od tankowania paliwa, zostałem stworzony do wyższych celów" i odszedł z powrotem do swojej "kanciapki". Szczerze myślałam, że po 4 latach jego złość już dawno wyparowała..jak widać jednak nie.

Taką sytuację przeżyłam całkiem niedawno...
Jadąc do rodziny na święta zauważyłam ,że kończy mi się gaz w samochodzie. postanowiłam zajechać na stację. Z racji tego, że zawsze tankuje mój narzeczony którego tym razem ze mną nie było, weszłam do środka stacji by poprosić kogoś z obsługi. "Marcin mógłbyś pomóc Pani"- krzyknął kasjer do kolegi który był na zapleczu. ....Ku...

Spotkałam osobę, której spotkać nie chciałam, a mianowicie był to mój były chłopak. Sytuacja była o tyle nie zręczna, że byłam wtedy z innym chłopakiem, moim obecnym mężem. Obecny mąż zabrał mnie i jeszcze dwójkę znajomych nad zalew, po drodze kupiliśmy sobie po piwie. Nad zalewem spotkałam właśnie mojego byłego, był w towarzystwie swoich znajomych. Znajomi zatrzymali się by zamienić wspólnie kilka słów, a ja nie miałam dokąd uciec. Tak jak nigdy nie potrafiłam wypić całego piwa tak wtedy tą wcześniej zakupioną butelkę wypiłam ekspresowo.

Spotkałam osobę, której spotkać nie chciałam, a mianowicie był to mój były chłopak. Sytuacja była o tyle nie zręczna, że byłam wtedy z innym chłopakiem, moim obecnym mężem. Obecny mąż zabrał mnie i jeszcze dwójkę znajomych nad zalew, po drodze kupiliśmy sobie po piwie. Nad zalewem spotkałam właśnie mojego byłego, był w towarzystwie swoich znajomych. Znajomi zatrzymali się...

Nie lubię magazynować w pamięci złych wspomnień. Od dawna wyznaję zasadę, że każda znajomość czegoś mnie uczy. Dlatego też staram się zapamiętywać tylko to, co było wartościowe. Czy jestem jednak w stanie domknąć w ten sposób wszystkie szufladki w mojej głowie? Przyjaźniłyśmy się. Nie miałyśmy przed sobą tajemnic a dzień spędzony z dala od siebie był dniem straconym. Zaufanie? Przecież to oczywiste. Tyle razy pocieszała mnie po kolejnej porażce mojego życia, tyle razy cieszyła się ze mną z każdej błahostki, tyle razy wspólnie planowałyśmy nasze zmagania z przyszłością. Stopniowo jednak tematy do rozmowy zaczęły się kończyć a inni ludzie okazali się godni zaufania do tego stopnia, że wypadało im powierzyć nasze sekrety. Spotkałyśmy się trzy lata później na ulicy. Czy cicho mruknięte "hej" można nazwać powitaniem? Czy ktoś patrząc na nasze spanikowane oczy i smutne usta domyśliłby się, że kiedyś byłyśmy tak blisko? Poczułam żal. Najzwyczajniej w świecie zrobiło mi się przykro. Zdałam sobie sprawę, że ludzie się zmieniają i nawet, jeśli kiedyś spędzałam z kimś każdą wolną chwilę, teraz okazuje się, że nie mogę na tego kogoś patrzeć bez poczucia krzywdy. Cały czas jednak pamiętam wszystko co sprawiło, że kiedyś pokochałyśmy się prawdziwą siostrzaną miłością. Wróciłam do domu i napisałam list. List do mojej dawnej przyjaciółki, w którym podziękowałam jej za trzy wspaniałe lata, kiedy miałam obok siebie najwspanialsze wsparcie na świecie. List, który nigdy nie dotrze do adresata.

Nie lubię magazynować w pamięci złych wspomnień. Od dawna wyznaję zasadę, że każda znajomość czegoś mnie uczy. Dlatego też staram się zapamiętywać tylko to, co było wartościowe. Czy jestem jednak w stanie domknąć w ten sposób wszystkie szufladki w mojej głowie? Przyjaźniłyśmy się. Nie miałyśmy przed sobą tajemnic a dzień spędzony z dala od siebie był dniem straconym....

Miałam w gimnazjum nauczycielkę, którą z niewyjaśnionych powodów bardzo lubiła wymagać ode mnie więcej niż od reszty klasy, po czym bezpodstawnie zaniżała mi oceny. Z mojego ulubionego przedmiotu! Na szczęście gimnazjum ukończyłam i miałam nadzieję więcej owej damy na ścieżkach mojego życia nie spotkać.

Ale wszyscy wiemy, że los to taki śmieszek i moje nadzieje legły w gruzach.

12 lat później pani nauczycielka, która jak wyżej wyjaśniłam, zasłużyła na order z ziemniaka, zjawiła się w moim biurze. Czy mnie pamiętała? Nie wiem, nie przyznała się, ja też nie wspominałam o naszej kolorowej przeszłości. Nazwisko zmieniłam, dorosłam, więc wyglądałam też inaczej... Tak więc ten los-śmieszek sprawił, że gnębiąca mnie nauczycielka ostatecznie potrzebowała mojej pomocy. A tak krzyczała, że zbyt wiele w życiu zawodowym to ja nie osiągnę... ;)

Miałam w gimnazjum nauczycielkę, którą z niewyjaśnionych powodów bardzo lubiła wymagać ode mnie więcej niż od reszty klasy, po czym bezpodstawnie zaniżała mi oceny. Z mojego ulubionego przedmiotu! Na szczęście gimnazjum ukończyłam i miałam nadzieję więcej owej damy na ścieżkach mojego życia nie spotkać.

Ale wszyscy wiemy, że los to taki śmieszek i moje nadzieje legły w...

Tego lata natchnęła mnie wielka miłość, która trwała dwa lata. Była piękna choć burzliwa i stawiająca nas ciągle na nie jedną próbę. Gdy wszystko się ustabilizowało on nagle zaginął, przepadł na trzy miesiące. Pisałam, płakałam , jeździłam i nic.. nie było go. Po tym okresie czasu spotkałam kogoś innego i wtedy wrócił. Patrzyłam mu w oczy nic nie mówiąc. Po prostu chciałam widzieć na dnie jego duszy, czy coś jeszcze mogę do niego czuć. Nie czułam nic. Zupełnie nic. Od tamtej pory już więcej go nie spotkałam. Nie czułam się nie zręcznie. Starałam się być silna i wiem, że mi to wyszło. Nie zastał mnie już tak bezbronnej, jak zostawił.

Tego lata natchnęła mnie wielka miłość, która trwała dwa lata. Była piękna choć burzliwa i stawiająca nas ciągle na nie jedną próbę. Gdy wszystko się ustabilizowało on nagle zaginął, przepadł na trzy miesiące. Pisałam, płakałam , jeździłam i nic.. nie było go. Po tym okresie czasu spotkałam kogoś innego i wtedy wrócił. Patrzyłam mu w oczy nic nie mówiąc. Po prostu chciałam...

Od razu przyznam, że moja droga życiowa nie skrzy się blaskiem fajerwerków i jest raczej przepełniona dziurami. Jednak monotonia i rutyna to jedno; każdy przecież podczas swojej wędrówki nosi pewien bagaż, prawda? Wiem, że problemy dotkną każdego, więc na mnie też w końcu przyszła pora. Stało się to w podstawówce (proszę, nie śmiejcie się) i na zawsze zmieniło moją percepcję świata, i przez co kładę stopy na asfalcie ostrożniej niż dotychczas. A teraz zastanówmy się - co jest przyczyną wszelkich tragedii i smutków? Nie tylko pieniądze! Jako przedstawicielka gatunku ludzkiego od razu serwuję wam odpowiedź: człowiek. Tylko my, ludzie odczuwamy kalejdoskop emocji głównie przez innych homo sapiens (z tym sapiens to nie byłabym taka pewna). Zapytacie, co takiego się stało? Zakręćmy więc kołem (nie)fortuny, hmm, czyżby to, czego wszyscy się spodziewali? Otóż to, strzałka pokazuje słowo "ZDRADA"! Opowiem wam krótko, co się wydarzyło, a następnie wszyscy wysnujemy wnioski. Wyobraźcie sobie podwórko pełne rozbieganego szczęścia i dwie dziewczynki. Jedna zaufała innej, opowiedziała jej zbyt dużo, co skończyło się łzami. I tak po raz pierwszy dostałam w policzek od losu. Ta trywialna sytuacja ukierunkowała w pewien sposób moją ścieżkę, lecz przede wszystkim poznałam wszelkie synonimy słowa "zdrada". Nieważne jak bardzo chciałabym zapomnieć, muszę wyciągać wnisoski. O to przecież w tym wszystkim chodzi. O rozwój i wykorzystanie błędów do dalszej wędrówki po niepewnej drodze życia.

Od razu przyznam, że moja droga życiowa nie skrzy się blaskiem fajerwerków i jest raczej przepełniona dziurami. Jednak monotonia i rutyna to jedno; każdy przecież podczas swojej wędrówki nosi pewien bagaż, prawda? Wiem, że problemy dotkną każdego, więc na mnie też w końcu przyszła pora. Stało się to w podstawówce (proszę, nie śmiejcie się) i na zawsze zmieniło moją...

-Co Ty tu robisz?- wpatrywałam się w Nią i targały mną emocje. Z jednej strony chciałam uciec, z drugiej budząca się złość chciała mieć ujście, z trzeciej widziałam zaś jedną z najbliższych niegdyś mi osób.
-Chciałam porozmawiać..- nieśmiały uśmiech, który ukrywał zdenerwowanie. Znałam ją doskonale, wrócily wspomnienia- wspólnie spędzone lata, przepłakane wieczory, przegadane noce. Ale czy tak naprawdę ją znałam? Chyba nie, dziewczyna, którą znałam nie zrobiłaby mi tego.
-Ale ja nie chcę.- popatrzyłam na moje przyjaciółki.- Po co ją tu przyprowadziłyście?
-Chce się pogodzić, moze daj jej szansę? Zrozumiała swój błąd, zmieniła życie.- popatrzyłam na nie z niedowierzaniem. Mam znów Jej zaufać? Nigdy.
-Wiecie co, na mnie juz czas.- wyszłam nie słuchając okrzyków. Wszystko wróciło. Przyjaciółki od liceum, naprawdę świetnie się rozumiałyśmy. Ona była śliczna, inteligentna, zabawna, w pewnym stopniu podobna do mnie. Może bardziej nieśmiała, grzeczniejsza, mniej zadziorna. Nie miała szczęścia do facetów. Trzymałam kciuki kiedy szukała kogoś fajnego, wspierałam, gdy miała doła. Gdy poznałam Go początkowo nie dawałam mu szansy, ona też niezbyt Go polubiła. Ale potem im bliżej Go poznawałam tym bym bliższy. Przyjaciółki zaczynały Go lubić, Ona też. Złapali nić porozumienia. Byłam głupia i ślepa. Nie widziałam zagrożenia, nie widziałam jak się łasi, uśmiecha, podlizuje. Nie widziałam jak pokazuje, że jest ode mnie lepsza, spokojniejsza, nie ma moich wad, a ma podobne cechy. Nie widziałam jak Go zabiera, uważając, że nic złego nie robi. Zabrała mi faceta, którego kocham. Przyjaciółki wspierały mnie, ale widzialam, że powoli jej wybaczają. A teraz chcą tego ode mnie. Nie mogę. Skrzywdziła mnie, oszukała. Nie mogę. Nie wybacze, nie chcę znać. Niech będzie szczęśliwa beze mnie.

-Co Ty tu robisz?- wpatrywałam się w Nią i targały mną emocje. Z jednej strony chciałam uciec, z drugiej budząca się złość chciała mieć ujście, z trzeciej widziałam zaś jedną z najbliższych niegdyś mi osób.
-Chciałam porozmawiać..- nieśmiały uśmiech, który ukrywał zdenerwowanie. Znałam ją doskonale, wrócily wspomnienia- wspólnie spędzone lata, przepłakane wieczory,...

Po prostu się na nią patrzyłam. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Po prostu przyglądałam się, jak zachowuje się wśród znajomych dziewczyna, która napadła na mnie i pobiła moją mamę i mojego brata. Słyszałam potem, że przestała pić i się NAWRÓCIŁA. Spotkałam ją właśnie na rekolekcjach i zastanawiałam się, co ona tam robi? Ciężko uwierzyć w taką przemianę człowieka. Przysłuchiwałam się jej tonowi głosu- okazało się nawet, że potrafi być miła, komplementować nowopoznane dziewczyny i uśmiecha się do wszystkich. Do czasu aż mnie nie zobaczyła- wtedy te ogniki w jej dzikich oczach znów się pojawiły. Ja sama od siebie już jej wybaczyłam, aczkolwiek staram się unikać spotkań z tą dziewczyną. Przeczytałam wasze komentarze i zazdroszczę osobom, które po poważnym zranieniu potrafią całkowicie zapomnieć i prowadzić towarzyskie rozmowy z ludźmi, których kiedyś nienawidzili. Ja tak nie potrafię.. boję się ludzi, którzy lubią krzywdzić innych.

Po prostu się na nią patrzyłam. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Po prostu przyglądałam się, jak zachowuje się wśród znajomych dziewczyna, która napadła na mnie i pobiła moją mamę i mojego brata. Słyszałam potem, że przestała pić i się NAWRÓCIŁA. Spotkałam ją właśnie na rekolekcjach i zastanawiałam się, co ona tam robi? Ciężko uwierzyć w taką przemianę człowieka....